سرویس سیاسی «فردا»: سیاست‌های چندگانه و برخورد سلیقه‌ای با انحراف برخی از مسیر انقلاب اسلامی، مقوله‌ای است که در برخی جریانات و گروه‌های فعلی کشور جا باز کرده است. جریان پایداری پیش‌تر هم نشان داده است که علی رغم شعارهای انقلابی و عدالت‌جویانه، در عرصه عمل کفه حمایتی خود را به سمت دولت دهم سوق می‌دهند و تلاش می‌کنند تا رفتاری توجیه‌گرایانه نسبت به عملکرد قوه مجریه از خود بروز دهند یا دست کم، در برابر ایرادات سکوت کنند. رفتاری که رنگ پریدگی سیاسی را نمایش می‌دهد و البته با معیارهای نظام اسلامی و انقلابی سازگاری چندانی ندارد.
از جمله مصادیق بند فوق، موضع سکوت بخشی ازجبهه پایداری در برابر سخنان رئیس جمهور است. رئیس جمهور در شرایطی از انتخابات آزاد سخن می‌گوید که پیش‌تر از او افراد متعددی این ادبیات را استفاده کرده بودند. اما واکنش جریان پایداری پیش‌تر نسبت به این مسأله یکسان نبوده است. زمانی که آقای هاشمی از این ادبیات بهره می‌گیرند، شدیدترین واکنش‌ها به ادبیات انتخابات آزاد و حواشی آن صورت می‌گیرد اما زمانی که آقای رئیس جمهور، این مسأله را به شیوه خویش مطرح می‌کند، موضع سکوت اتخاذ می‌شود و انگار نه انگار که کسی صحبت کرده است فوقش هم نهایتاً هم یکی دو مصاحبه نرم و نازک درباره اینکه آقای رئیس جمهور نباید از این ادبیات استفاده کند، صورت بگیرد تا بعدا بگویند به این هم واکنش نشان دادیم!
البته این تحرکات سکوت یا توجیه جبهه پایداری مسبوق به سابقه بوده است و می‌توان آن را منش یا رویه پایداری قلمداد کرد. رویه‌ای که حتی در مسأله طرح انتخابات آزاد نیز خود را نشان داده است؛ آن هم در شرایطی که رهبر انقلاب مکرراً بر این مطلب تاکید کرده‌اند. بیانات رهبری را در کنار سخنان روز 22 بهمن رئیس جمهور قرار دهید. آقای احمدی نژاد درباره انتخابات پیش رو اینگونه بیان کرد: «حاکمیت ارزش‌ها بدون انتخاب آزاد بی ارزش است. انتخاب آزاد ارزش ها، کمال‌آفرین است. آزادی متعلق به همه ملت است و همه باید مراقبت کنیم که در سیاست، اقتصاد، علم، آزادی و... انحصار درست شود، چون انحصار فسادآور است.» آیا این سخنان، با توصیه های رهبری سازگار است. جریان پایداری در چه حوزه ای پایداری می کند؛ در جریان ایستا در برابر بیانات رهبر اتقلاب؟ اگر این طور نیست، باید برائت از احمدی نژاد و سخنان نامطلوب او را مشاهده می کردیم. بایدی که شاید از جریان پایداری بعید باشد!
پس از حادثه قم در روز 22 بهمن، برخی رسانه‌های همراه با جریان پایداری مشی رسانه‌های دولتی را اتخاذ کرده و با تاکید بر خودجوش بودن این ماجرا، به نوعی قصد دارند از شدت آن بکاهند و آن را عادی جلوه دهند. این دو سؤال مطرح است؛ اولا به فرض اینکه این ماجرا خودجوش باشد، تاکید شما برای چیست؟ در شرایطی که بسیاری از بزرگان و ارکان نظام بر خیانت‌گونه بودن رفتار این افراد صحه می گذارند، عده‌ای می‌خواهند این رفتار را حاصل از شور انقلابی و کاملا بدون برنامه‌ریزی و خودجوش جلوه دهند! حال آنکه، چه خودجوش و چه غیر خودجوش باشد، خیانت است؛ خیانتی که آشکارا در برابر توصیه‌های رهبری عمل می‌کند و روز به روز هم بر دامنه این مسأله می‌افزاید.
از سوی دیگر، همین رسانه‌های دولتی و بخشی از رسانه‌های منتسب به پایداری، می‌کوشند تا این جمع 100 – 150 نفری را عده‌ای کثیر جلوه دهند و مردمی بودن آن را تقویت کنند. آنها با انتشار فیلم‌ها و عکس‌های متعدد از رفتار ننگین عده‌ای معدود در حرم مطهر حضرت معصومه (س) تلاش می‌کنند که عنوان کنند بسیاری از مردم با این جریان همراه شده و به کاسبی آنان در فتنه‌انگیزی کمک کرده‌اند؛ در حالی که با مشاهده همان فیلم‌ها و تصاویر می‌توان به روشنی تعداد قلیل آنها را دریافت و به عینه دید که افرادی سازماندهی شده در ردیف اول مراسم نشسته اند و سعی در تحریک مردم دارند. جالب این است که همزمان با تلاش یک سایت دولتی در کثیر جلوه دادن اخلالگران،یک سایت منسوب به پایداری هم چنین رویه ای را در پیش گرفته است . سوال مشخص این است که اگر این افراد در سازماندهی اغتشاش قم نقش نداشته اند چرا این قدر تاکید بر خودجوش آن دارند؟! و چرا تا این حد برای این ماجرا دست افشانی می کنند ؟ آیا غیر از این است که صحه گذاشتن بر این ماجرا و آسمان و ریسمان بافتن درباب آن «تئوریزه کردن خیانت» است؟
اخبار موثق، حاکی از آن است که افراد منتسب به یک رسانه دولتی در قم عامل سازماندهی و تحریک چنین افرادی بوده و البته برخی افراد هم غافلانه با آنان همراه شده‌اند و آب بر آسیاب تفرقه و ضدیت با وحدت عمومی در کشور ریخته‌اند. حال در این بین، علاوه بر آن رسانه‌های دولتی که بر کثرت افراد تاکید دارند، بخشی از رسانه‌های پایداری نیز چنین تعبیری را به کار می‌گیرند و این نشان از همراهی بخشی از بدنه پایداری با جریان انحرافی در مسأله فوق است.
اما از منظری دیگر، کم‌فهمی و بی‌بصیرتی آشکار این گروه و رسانه‌هایشان این بار نیز نمایان شد. این آقایان هنوز به این درک نرسیده‌اند که بحث بر سر لاریجانی و غیره نیست، بلکه حیثیت نظام در این بین اهمیت دارد. حیثیتی که روز 22 بهمن، فرصتی برای نمایش مردمی آن است و این‌ها با چنین رفتارهای گستاخانه و خائنانه‌ای فرصت‌سوزی کردند و کام بزرگداشت چنین روزی را بر دهان ملت تلخ کردند. اما ملت چنین تلخی‌هایی را چشیده است و این بار نیز در مواجهه با این اندکِ خائنِ موجه الظاهر، ایستادگی خواهد کرد.
از جمله مصادیق بند فوق، موضع سکوت بخشی ازجبهه پایداری در برابر سخنان رئیس جمهور است. رئیس جمهور در شرایطی از انتخابات آزاد سخن می‌گوید که پیش‌تر از او افراد متعددی این ادبیات را استفاده کرده بودند. اما واکنش جریان پایداری پیش‌تر نسبت به این مسأله یکسان نبوده است. زمانی که آقای هاشمی از این ادبیات بهره می‌گیرند، شدیدترین واکنش‌ها به ادبیات انتخابات آزاد و حواشی آن صورت می‌گیرد اما زمانی که آقای رئیس جمهور، این مسأله را به شیوه خویش مطرح می‌کند، موضع سکوت اتخاذ می‌شود و انگار نه انگار که کسی صحبت کرده است فوقش هم نهایتاً هم یکی دو مصاحبه نرم و نازک درباره اینکه آقای رئیس جمهور نباید از این ادبیات استفاده کند، صورت بگیرد تا بعدا بگویند به این هم واکنش نشان دادیم!
البته این تحرکات سکوت یا توجیه جبهه پایداری مسبوق به سابقه بوده است و می‌توان آن را منش یا رویه پایداری قلمداد کرد. رویه‌ای که حتی در مسأله طرح انتخابات آزاد نیز خود را نشان داده است؛ آن هم در شرایطی که رهبر انقلاب مکرراً بر این مطلب تاکید کرده‌اند. بیانات رهبری را در کنار سخنان روز 22 بهمن رئیس جمهور قرار دهید. آقای احمدی نژاد درباره انتخابات پیش رو اینگونه بیان کرد: «حاکمیت ارزش‌ها بدون انتخاب آزاد بی ارزش است. انتخاب آزاد ارزش ها، کمال‌آفرین است. آزادی متعلق به همه ملت است و همه باید مراقبت کنیم که در سیاست، اقتصاد، علم، آزادی و... انحصار درست شود، چون انحصار فسادآور است.» آیا این سخنان، با توصیه های رهبری سازگار است. جریان پایداری در چه حوزه ای پایداری می کند؛ در جریان ایستا در برابر بیانات رهبر اتقلاب؟ اگر این طور نیست، باید برائت از احمدی نژاد و سخنان نامطلوب او را مشاهده می کردیم. بایدی که شاید از جریان پایداری بعید باشد!
پس از حادثه قم در روز 22 بهمن، برخی رسانه‌های همراه با جریان پایداری مشی رسانه‌های دولتی را اتخاذ کرده و با تاکید بر خودجوش بودن این ماجرا، به نوعی قصد دارند از شدت آن بکاهند و آن را عادی جلوه دهند. این دو سؤال مطرح است؛ اولا به فرض اینکه این ماجرا خودجوش باشد، تاکید شما برای چیست؟ در شرایطی که بسیاری از بزرگان و ارکان نظام بر خیانت‌گونه بودن رفتار این افراد صحه می گذارند، عده‌ای می‌خواهند این رفتار را حاصل از شور انقلابی و کاملا بدون برنامه‌ریزی و خودجوش جلوه دهند! حال آنکه، چه خودجوش و چه غیر خودجوش باشد، خیانت است؛ خیانتی که آشکارا در برابر توصیه‌های رهبری عمل می‌کند و روز به روز هم بر دامنه این مسأله می‌افزاید.
از سوی دیگر، همین رسانه‌های دولتی و بخشی از رسانه‌های منتسب به پایداری، می‌کوشند تا این جمع 100 – 150 نفری را عده‌ای کثیر جلوه دهند و مردمی بودن آن را تقویت کنند. آنها با انتشار فیلم‌ها و عکس‌های متعدد از رفتار ننگین عده‌ای معدود در حرم مطهر حضرت معصومه (س) تلاش می‌کنند که عنوان کنند بسیاری از مردم با این جریان همراه شده و به کاسبی آنان در فتنه‌انگیزی کمک کرده‌اند؛ در حالی که با مشاهده همان فیلم‌ها و تصاویر می‌توان به روشنی تعداد قلیل آنها را دریافت و به عینه دید که افرادی سازماندهی شده در ردیف اول مراسم نشسته اند و سعی در تحریک مردم دارند. جالب این است که همزمان با تلاش یک سایت دولتی در کثیر جلوه دادن اخلالگران،یک سایت منسوب به پایداری هم چنین رویه ای را در پیش گرفته است . سوال مشخص این است که اگر این افراد در سازماندهی اغتشاش قم نقش نداشته اند چرا این قدر تاکید بر خودجوش آن دارند؟! و چرا تا این حد برای این ماجرا دست افشانی می کنند ؟ آیا غیر از این است که صحه گذاشتن بر این ماجرا و آسمان و ریسمان بافتن درباب آن «تئوریزه کردن خیانت» است؟
اخبار موثق، حاکی از آن است که افراد منتسب به یک رسانه دولتی در قم عامل سازماندهی و تحریک چنین افرادی بوده و البته برخی افراد هم غافلانه با آنان همراه شده‌اند و آب بر آسیاب تفرقه و ضدیت با وحدت عمومی در کشور ریخته‌اند. حال در این بین، علاوه بر آن رسانه‌های دولتی که بر کثرت افراد تاکید دارند، بخشی از رسانه‌های پایداری نیز چنین تعبیری را به کار می‌گیرند و این نشان از همراهی بخشی از بدنه پایداری با جریان انحرافی در مسأله فوق است.
اما از منظری دیگر، کم‌فهمی و بی‌بصیرتی آشکار این گروه و رسانه‌هایشان این بار نیز نمایان شد. این آقایان هنوز به این درک نرسیده‌اند که بحث بر سر لاریجانی و غیره نیست، بلکه حیثیت نظام در این بین اهمیت دارد. حیثیتی که روز 22 بهمن، فرصتی برای نمایش مردمی آن است و این‌ها با چنین رفتارهای گستاخانه و خائنانه‌ای فرصت‌سوزی کردند و کام بزرگداشت چنین روزی را بر دهان ملت تلخ کردند. اما ملت چنین تلخی‌هایی را چشیده است و این بار نیز در مواجهه با این اندکِ خائنِ موجه الظاهر، ایستادگی خواهد کرد.